Rozdział 11

Hermiona wylądowała w ciemnym zaułku. Ruszyła wolnym krokiem w stronę ulicy. Było ciepło. W oddali, oprócz ruchu ulicznego, było słychać szum fal. Tego jej było trzeba. Już nie pamiętała, kiedy ostatnio tak porządnie wypoczęła. Nie to, że narzekała na to co ją spotkało, bo bardzo cieszyła się, że ma Ivana, że Draco kiedyś był jej mężem, że prowadziła wspaniały klub.

Na skrzyżowaniu zatrzymała się i rozglądnęła. W oddali zobaczyła swój cel podróży. Ruszyła w tamtym kierunku. Szła powoli i rozglądała się, czy zmieniło się coś od ostatniego razu, kiedy tutaj była. Gdy dotarła do hotelu, weszła do środka i podeszła zaraz do recepcji.

- Tak?

- Dzień dobry. Chciałam wynająć pokój na jakiś czas.

- Dzień dobry. Jest tylko pani?

- Tak.

- Pani dane.

- Hermiona Granger – pani, z którą rozmawiała, popatrzyła się na nią uważnie.

- Zaraz coś dla pani znajdziemy, panno Granger – powiedziała po chwili i zadzwoniła gdzieś. Zanim ktoś odezwał się po drugiej stronie słuchawki, ona ponownie zwróciła się do Hermiony. – Niech pani usiądzie i chwilę poczeka. Zaraz ktoś się panną zajmie.

Dziewczyna udała się w wyznaczone miejsce i rozsiadła w fotelu, z którego miała widok na plażę. Po 5 minutach podszedł do niej mężczyzna z obsługi i kazał iść za sobą. Zaprowadził ją do jej ulubionego apartamentu, z którego miała widok na ocean. Podziękowała mu i rozgościła się w pokoju.

Wiedziała, że przyjazd tutaj był dobrym pomysłem. Zawsze w tym hotelu znajdzie się miejsce dla niej. W końcu to jej wujek był właścicielem. Gdy już się rozpakowała i odświeżyła, postanowiła, że go odwiedzi. Wyszła z pokoju i udała się korytarzem wzdłuż. Na samym końcu znajdowały się drzwi, prowadzące do dyrektora. Zapukała cicho i poczekała na pozwolenie wejścia. Gdy usłyszała, weszła do środka z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Cześć wujku – powiedziała.

- Witaj Hermionko – odpowiedział, odwzajemniając gest. – Usiądź.

- Nie masz nic przeciwko, żebym na trochę tutaj pomieszkała?

- Ależ nie! Cieszę się, że w końcu mnie odwiedziłaś. A teraz opowiadaj, co tam u ciebie?

***

Diabeł zajmował się dziećmi najlepiej, jak tylko umiał. Nie był pewny, czy to jednak dobrze robi, szczególnie, jeśli chodzi o małą Alice. Nie przypuszczał, że przy takich dzieciach może być tyle roboty. Dni mijały mu bardzo szybko i zanim się zorientował był już piątkowy wieczór. Właśnie położył Alice spać, a Ivan oglądał bajkę. On sam zaś udał się do kuchni, gdzie była jego gosposia.

- Debby, mogłabyś się jutro zająć dziećmi? Ja postaram się wrócić jak najszybciej.

- Ależ nie ma sprawy. To są bardzo miłe dzieci.

- Dziękuję ci. Jesteś kochana – powiedział. Podszedł i pocałował ją w policzek.

Miał z tą kobietą do czynienia odkąd pamiętał. Zajmowała się nim jeszcze zanim poszedł do szkoły. Później, gdy przyjeżdżał do domu, opiekowała się nim jak własnym synem. Zawsze mógł na nią liczyć.

- Na górze masz wyprasowany garnitur – kobieta uśmiechnęła się do niego. – A teraz idź do Ivana. Jak się bajka skończy, to niech idzie spać.

- Dobrze.

Mężczyzna wyszedł z kuchni i udał się do salonu. Rozsiadł się wygodnie koło chłopca.

- Dostałem rozporządzenie, że zaraz po bajce masz iść spać – szepnął, uśmiechając się diabelsko, Blaise.

- Ani minutki dłużej? – zapytał chłopczyk.

- Z Debby nie warto ryzykować. Jak chcesz, to poczytamy na górze jeszcze jakąś bajkę. Co ty na to?

- Jest to lepsze, niż pójście spać tak wcześnie.

Gdy bajka się skończyła, Ivan bez słowa udał się na górę. Z łóżka wziął piżamę i poszedł do łazienki. Umył się i wrócił do pokoju. Na łóżku siedział już Zabini, szeroko się uśmiechając.

- Czysty?

Chłopczyk podszedł do niego i wyciągnął ręce, pokazując, czy na pewno są czyste. Diabeł sprawdził, po czym ręką poklepał miejsce koło siebie. Ivan usiadł wygodnie, a mężczyzna wziął z szafki nocnej książkę i zaczął czytać.  Zanim się zorientował, sam odpłynął do krainy Morfeusza.

Następnego dnia obudził się wcześniej niż zwykle. Bolały go plecy od niewygodnej pozycji. Wstał najciszej jak tylko umiał, żeby nie obudzić Ivana i ruszył w stronę drzwi. Po drodze porządnie się rozciągnął, co spowodowało trzask w kościach kręgosłupa. Wszedł do swojego pokoju i od razu udał się do łazienki. Wziął długi prysznic, który poprawił mu samopoczucie. Jednak jak sobie przypomniał, gdzie dzisiaj idzie, zaraz stracił humor.

Ruszył do sypialni, gdzie na łóżku znalazł wyprasowany garnitur. Spojrzał na zegarek i zdziwił się, że jest już tak późno. Postanowił najpierw zejść na śniadanie, a później ubrać się i udać się do Dracona. Jak postanowił, tak też zrobił. Jeszcze przed wyjściem, poszedł sprawdzić czy Alice śpi. Gdy zajrzał do łóżeczka, zobaczył uśmiechniętą twarz dziewczynki.

- Cześć słońce- powiedział i wziął ją na ręce. – Pewnie jesteś głodna. Ale najpierw trzeba zmienić pieluchę.

Przygotował sobie to, co było mu potrzebne i położył dziewczynkę na łóżku. Zadziwiające. Nawet nie przypuszczał, że on jest zdolny, żeby tak się zajmować dzieckiem. Gdy Alice była już gotowa, wziął ją na ręce i zeszli na dół, gdzie po kuchni już krzątała się Debby.

- Przebrałem jej pieluchę, a teraz zostawiam ci ją i idę, bo w końcu się spóźnię. Ivan chyba jeszcze śpi.

- Poradzę sobie – powiedziała kobieta i uśmiechnęła się do niego. – No ładnie wyglądasz. A teraz idź już.

Blaise pocałował ją w policzek i wyszedł z domu. Przez chwilę zastanowił się, po czym stwierdził, że jak pojedzie autem, to na pewno nie zdąży, więc postanowił się teleportować.

W domu pana młodego było małe zamieszanie, ale on nie zwrócił na nie uwagi i udał się do kuchni, gdzie zastał Narcyzę. Miała ona na sobie ciemną sukienkę, tak do połowy łydki. Była prosta, nie miała żadnych ozdób ani nic. Włosy miała spięte w ciasny kok.

- Dzień dobry.

- Witaj Blaise. Jak się czujesz?

- W miarę dobrze, ale bywało lepiej. Jednak cały czas się martwię o Hermionę. Źle to przyjęła i w sumie to się nie dziwię. W ogóle ta cała sytuacja nie daje mi spokoju.

- Dokładnie tak, jak mi. W ogóle nie wiem, gdzie ona jest. Ani co z dziećmi – powiedziała cicho pani Malfoy, patrząc się przez okno na ogród.

- Zapewniam cię, że akurat z dziećmi wszystko dobrze. Nie pytaj się, skąd wiem. Po prostu wiem.

- Aa tu jesteście! – krzyknął Draco, wchodząc do pomieszczenia. Oboje blado się uśmiechnęli i przytaknęli. – No co wy tacy? Nie dość, że taki ładny dzień jest, to jeszcze taka uroczystość! Ludzie, więcej entuzjazmu.

- Nie wszyscy posiadają go tyle, co ty – powiedział kwaśno Diabeł.

- No weź. Nie dziś. Ale już, koniec! Zbieramy się, bo nie wypada spóźnić się na własny ślub.

Blondynka poklepała Zabiniego po ramieniu i ruszyła do wyjścia. Po drodze wzięła jeszcze swoją torebkę. Mężczyzna udał się zaraz za nią. Natomiast Draco jeszcze gdzieś znikł. Jednak po 2 min pojawił się przed drzwiami wejściowymi.

- No to jedziemy! – zarządził i wskazał ręką na samochód.

Diabeł siedział jak w transie. Nie za bardzo wiedział, co się koło niego dzieje. Tysiąc różnych spraw i obrazów przelatywało przez jego myśli w ciągu minuty. Co chwila to nowe obrazy. Nie powinno go tutaj być. Nie w tych okolicznościach. Nie z Astorią w roli głównej. To wszystko było nie tak! Dotarło do niego, że to jest jedyna jego szansa, żeby przerwać tą maskaradę.

- Ja, Draco, biorę sobie ciebie Astorio za żonę. I ślubuję ci miłość, wierność i ucz…

- NIE!! – po kościele poniósł się krzyk dwóch osób.

Jeszcze przez chwilę można było słyszeć echo, natomiast każdy próbował zlokalizować osobnika, który to powiedział. Po chwili odezwał się ksiądz.

- Czy ktoś ma coś do powiedzenia?

- Tak, ja – powiedział Blaise i wstał.

- Ja również – dołączyła się do niego Narcyza.

- Ale, ale…?! – Draco nie mógł wymówić z siebie ani jednego słowa.

Patrzył tylko na nich, starając się złapać powietrze. Dla czego oni mu to robią?! Co z nimi jest nie tak? I to w dodatku jego własna matka, przerywa najszczęśliwszą chwilę w jego życiu!

- Już raz przyrzekałeś wierności i uczciwość małżeńską – powiedział cicho Diabeł. – Nie możesz jej tego zrobić! A poza tym nawet nie masz rozwodu, więc nie możesz wziąć kolejnego ślubu!

- Czy to prawda? – zapytał ksiądz, uważnie przyglądając się blondynowi. On tylko stał i patrzył się ze zdziwieniem malującym na twarzy.

- Ja… Ja… Nie wiem – powiedział cicho.

- To jest prawda – powiedziała Narcyza zdeterminowanym głosem.

- Ja myślę, że najpierw musimy to wyjaśnić, – zaczął kapłan – dlatego zapraszam młodą parę i państwa do swojego gabinetu.

Draco obrócił się i natrafił na spojrzenie swojej narzeczonej. Z jej oczu leciały pioruny. Było widać, że jest strasznie zła. Jednak nie skomentował tego w żaden sposób. Przepuścił ją przodem i udał się za księdzem.

Blaise pomógł wyjść Narcyzie, jednak nie poszedł za resztą do zakrystii. Ruszył w stronę wyjścia. Wszyscy w kościele uważnie go obserwowali.

- Blaise? – poniósł się cichy głos pani Malfoy.

- Nie mam zamiaru brać w tym udziału. To wszystko jest wina Astorii. I ty dobrze o tym wiesz. Musze wrócić do domu, dziećmi się zająć – zanim dotarło do niego to, co powiedział, zdążył już opuścić budynek.

Teraz miał przynajmniej pewność, że do ślubu nie dojdzie. A jak wszystko wyjdzie na jaw, to Draco wróci do Hermiony. Ale to były tylko jego nadzieje. A jak mówią, nadzieja matką głupich. Jeszcze do tego wygadał się Narcyzie. Łudził się, że może ona jednak nie skojarzyła tego. Jednak nie miał czasu się teraz nad tym dłużej zastanawiać. Teleportował się do domu, gdzie czekała na niego Debby z dziećmi…